PRZETAŃCZYĆ ŻYCIE Z UŚMIECHEM NA TWARZY. JESIENNE DUMANIA.

Kiedy nad polami pojawiają się pierwsze mgły, a kolorowe liście unoszone przez wiatr tańczą w rytmie kropel deszczu, nadchodzi czas na jesienne dumania. Rozważania o świecie, przemijaniu, o czasie, który odszedł i tym, który nadejdzie. O dobrym czasie, pełnym wspaniałych ludzi, cudownych momentów, wzlotów i upadków. O życiu przetańczonym z podniesioną głowę, z uśmiechem na twarzy, łzami w oczach. O sobie samym…

MAŁA, WAŻNA ROCZNICA

Fot. Tomasz Proczka. Rok szkolny 2010/2011

Dziś mija dokładnie dziesięć lat od momentu, w którym światło dzienne ujrzała moja pierwsza choreografia tańca ludowego. Dziesięć lat, a mam wrażenie, jakby to było wczoraj. Dziewczęta w pięknych, bielusieńkich bluzkach z kolorowymi haftami, noszące ciężkie łowickie stroje i czerwone, sznurowane buty, dumnie kroczyły w rytmie jednego z najbardziej znanych polskich tańców narodowych, poloneza. Kolejny kadr wspomnień i rumieńce na twarzach dzieci. Szalony wir krakowiaka – uśmiechy, radość i szczęście widoczne w błyszczących się oczach.. Dokładnie takie same uczucia, jakie towarzyszyły mi podczas pracy w dzisiejszy, jesienny poranek. A minęło przecież dziesięć lat… Aż dziesięć i tylko dziesięć, bo to jedynie skrawek historii Zespołu. Maleńki wycinek.

POWIEW HISTORII

Fot. Tomasz Proczka. Rok szkolny 2010/2011

Moja Mama opuściła swój rodzinny dom w Wyszkowie i wyruszyła „na podbój świata” jeszcze zanim się urodziłam. Trafiła do małego miasteczka w województwie mazowieckim (wówczas siedleckim), które na kolejne lata stało się dla nas domem i jest nim do dziś. Ze swoich wielu podróży przywiozła serce pełne ukochanych melodii kurpiowskich i zapał, który pozwolił Jej stworzyć coś, z czego jesteśmy dziś ogromnie dumne. We wrześniu roku szkolnego 1977/1978 przy Szkole Podstawowej powstał Folklorystyczny Zespół Pieśni i Tańca o ciekawie brzmiącej nazwie KASIANIECKA.

Dziś, kiedy na co dzień jestem świadkiem sukcesów i koncertów zespołu, obserwuję jak wiele osób przekręca tę nazwę. Jesteśmy, więc Kaszanecką, Kasianeszką, Kasanecką, a nawet Kaszaneczką. A wystarczy jedynie poznać etymologię słowa, a wszystko staje się jasne.
W pierwszych latach istnienia członkiniami zespołu było wiele dziewcząt, najczęściej o popularnym wówczas imieniu Katarzyna – stąd pierwszy człon nazwy KASIA… NIECKĄ natomiast nazywano drewniane naczynie służące do wyrabiania ciasta, które w nim „rośnie”, podobnie jak talenty tancerzy rozwijają się i wzrastają z roku na rok.

DZIECIŃSTWO

Z rodzinnego archiwum. Ja jako dziesięciolatka (1987) i moja dziesięcioletnia córa (2015).

Moja przygoda z zespołem zaczęła się już w roku 1982, kiedy mając 5 lat uczestniczyłam w Festiwalu Zespołów Folklorystycznych w Siedlcach. Trzy lata później, w najmniejszym stroju łowickim, podczas kolejnego festiwalu artystycznego, odbierałam od prezydenta klucze do miasta. To ważne wspomnienie, która zachowam na długo. Czerwona, haftowana w róże, chusta spadała mi z głowy, a Mama poprawiała ją, bym wyglądała tak, jak powinnam. Moje długie włosy zaplecione były w dwa warkocze, a na szyi wisiały drewniane (również czerwone) korale. Wykrochmalona halka sprawiała, że strój mocno odstawał od talii, a jego barwy i piękno przyciągały wzrok widzów. Dziś to ja, z ogromną pomocą rodziców i babć, poprawiam chusty dziewczynkom z zespołu, wiążę długie sznurowadła i zaplatam warkocze.
Życie zatoczyło krąg.

ZANIM ZAŚPIEWAMY „40 LAT MINĘŁO”…

Fot. Tomasz Proczka. Rok szkolny 2010/2011

We wrześniu 2017 roku minie 40 lat odkąd przy Szkole Podstawowej w Kałuszynie istnieje Folklorystyczny Zespół Pieśni i Tańca „Kasianiecka”. Duma mojej Mamy i moja oraz Tych Wszystkich Osób, którzy poświęcając swój wolny czas, dzieląc się ogromną pasją, pracowali nad obrazem grupy.

Rok szkolny 2014/2015

Dziś zespół pracuje nad rozmaitymi formami scenicznymi, a bazą jest oczywiście sztuka ludowa. Wspólnie z Mamą opracowujemy widowiska obrzędowe i teatralne. Mamy w programie tańce różnych regionów – suity lubelską, łowicką, śląską, podhalańską oraz tańce narodowe. Realizujemy programy okolicznościowe i patriotyczne. Spotykamy się z zaprzyjaźnionymi zespołami, między innymi z Litwy, Ukrainy, Bułgarii, Włoch i Węgier. Corocznie wyjeżdżamy i promując swój rodzimy folklor, poznajemy inne kraje i kultury. Na scenach krajowych i międzynarodowych osiągamy małe i większe sukcesy.  

Rok szkolny 2014/2015

Tancerki i Tancerze Zespołu w roku szkolnym 2015/2016
Najmłodsza dziewczynka ma 6 lat

Członkowie zespołu przychodzą i odchodzą – zespół trwa, żyje swoim życiem, bije coraz to nowymi sercami, a korytarze szkoły stają się jego galerią, świadectwem pracy i sukcesów. Wiele dyplomów, podziękowań, nagród. Wielu ludzi, których już nie ma, wielu tancerzy, którzy dzisiaj są pedagogami, lekarzami, prawnikami, gospodarzami. Wiele uśmiechów, powitań i pożegnań. Wiele łez, porażek i sukcesów. Wiele lat, podczas których dzieci – członkowie zespołu oraz opiekunowie stawali się jedną, wielką, mazowiecką rodziną.

Marysia, jedna z tancerek zespołu.

Niech moja dzisiejsza historia będzie dla Ciebie inspiracją do działania, niech obudzi Twoje wspomnienia i sama się nimi stanie, niech spowoduje, że dodasz do niej odrobinę własnej polskiej melodii i siebie.
Niech te jesienne dumania przyniosą uśmiech na twarzy i zadowolenie z tego, co udało Ci się osiągnąć.

Uśmiechnij się 🙂

Fot. Tomasz Proczka. Rok szkolny 2010/2011

Zapisz

Zapisz

Zapisz

Zapisz